Geduld en een Hoop Liefde

Ik ben nu zo ongeveer 3,5 weken op Ibiza, en ik geniet volop. Van de zon. Van mijn vrije tijd. Van de maaltijden die we hebben met workers, bbq’s met het team en noem maar op. Maar ik geniet zeker ook van de nacht. Klinkt misschien een beetje raar, maar ik geniet van het werken in de nacht. Het kletsen met de PR’s, of uitsmijters, maar ook de toeristen die we tegen komen en naar huis helpen. Ik probeer met ze te lachen, als ze daartoe in staat zijn, of in ieder geval het leed een beetje te verzachten.

Zo hadden we dinsdag een jongen die onder invloed van ecstacy was gevallen en een stuk van zijn tand miste. Hij vond dat het wel prima ging, maar zijn vriend wilde toch naar het medische centrum. Uiteindelijk ging hij akkoord, en gingen we naar het medische centrum. Daar konden ze niet veel voor hem doen, en we brachten ze uiteindelijk terug naar het hotel.
Toen we op woensdag erop uit gingen, kwamen we ze weer tegen. En de jongen met de gebroken tand, Kevin, herkende ons meteen. Maar nu was hij het niet die hulp nodig had, zijn vriend zat op de grond, Josh. En zijn broer, Eddie, was er ook. Zucht. Maar eigenlijk moest ik wel een beetje om de situatie lachen. Gisteren was Josh het die de hele tijd zei dat hij een ‘pain in the ass’ was, en nu waren de rollen omgekeerd. Gelukkig wist ik waar het hotel was, en was Kevin helder genoeg om ons daarheen te leiden. We brachten ze veilig naar hun hotel. Grappig feitje, ze kwamen uit Wales. En als je denkt dat ze in Wales ook Engels praten, heb je het goed mis. Ze praten een taaltje waar ik geen touw aan vast kan knopen. Maar het is wel een goed onderwerp voor een gesprek ;) En Charlie, als je dit leest, Welsh is nog erger dan Nederlands met de schrapende ‘g’ ;)

Later die avond hadden we een oproep. Een jongen, Shane, was gevonden, slapend. Emma en ik gingen erheen, en we vonden hem op het terras. We probeerden hem wakker te houden met alle pijnprikkels die we hadden geleerd, maar het werkte niet echt. Na een uur had hij ons alleen zijn naam vertelt. We bleven de pijnprikkels doen, maar hij werd er zelfs een beetje agressief van. Naast dat hij ons alleen zijn naam had verteld, kwam er nu een extra woord bij: ‘Fuck Off’. Ik kan dat best begrijpen, want ik zou het ook irritant vinden als iemand constant mijn pijnprikkels test. Maar goed, hij moest ons alleen de naam van het hotel vertellen, en dat lukte niet. Na 2 uur, was alles wat hij gezegd had zijn naam en het F-woord. En doordat hij agressief op de pijnprikkels reageerde, hebben we uiteindelijk de ambulance gebeld. De politie kwam, samen met de ambulance, en opeens was hij wakker, vertelde dat hij 17 was en de naam van zijn hotel. Zucht. Dat had hij ook 2 uur eerder kunnen doen. Maar goed, hij was nu in ieder geval in goede handen.

Vrijdagavond waren we alleen bereikbaar voor telefoontjes. En om middernacht ging dan ook de telefoon. Er was een jongen gevonden, Jack. Hij had duidelijk drugs genomen en lag passed-out op de grond. Bernard en ik probeerden hem wat wakkerder te maken, en we kwamen er al snel achter wat zijn naam was, waar hij vandaan kwam. Maar wat zijn hotel was, wist hij niet. Hij was met vrienden, maar die waren nu nergens te bekennen. We probeerden vanalles, maar niets deed hem herinneren aan zijn hotel naam. Na 3 uur waren we nog steeds nergens, maar had hij wel allerlei humoristische opmerkingen gemaakt, en zelfs Abby een zoen aan geboden. Hij had echt een goed gevoel voor humor, want bij het oplezen van ‘Mar a Mantis’ had hij het over ‘Romanticus’. Haha. En hij zong ook: ‘I’ve been waiting all night for you to tell me what you want’. Clearly, dat was zijn hotelnaam! Maar goed, op een gegeven moment was hij zo nuchter dat hij een sigaret wilde roken, maar wij hadden geen aansteker. Hij staat op uit de rolstoel en loopt op 3 meiden af. Die hebben gelukkig wel een aansteker, en één van de meiden herkent hem zelfs! De hotelnaam komt eruit en wij rijden hem naar zijn hotel waar we hem veilig in zijn kamer brengen. Na 3,5 uur.

Ik denk bijna dat hier een stijgende lijn in zit. 2 uur op woensdag, 3,5 uur op vrijdag. What’s next? Laten we hopen dat het niet nog langer wordt. Want hoezeer ik ook geniet van dit werk, het is toch wel wat uitputtend als je nergens komt en al je pogingen op niets uitlopen. Na zo’n avond ga je als je weer in je eigen appartement bent, toch even je gedachten op andere dingen zetten. En op twitter kwam ik deze tweet tegen: ‘I want to be as patient with others as God is with me’ (Ik wil zo geduldig met anderen zijn, als God met mij is). Leerpuntje!

Nou, dit was het voor nu!
Ik had beloofd dat ik wat foto’s zou uploaden, dus die komen er ook aan!

Liefs!