Het is een nacht...

die je normaal alleen in fillums, eh, Ibiza ziet. Zo voelde het gisteravond/nacht. Een ‘on call’ avond voor Charlie, Bernard en ik, wat inhoudt dat we alleen de West End opgaan als we een telefoontje krijgen en iemand ons vraagt om iemand anders te helpen (duidelijk he? :P). Maar goed. Vrijdagavond was ook een ‘on call’ avond, en toen waren er helemaal geen telefoontjes geweest. Wat dat voor de zaterdagavond inhield, was moeilijk in te schatten.

Het begon goed. Rustig. Ik was bezig de EO-Jongerendag terug te kijken, en samen met de rest ook nog wat ‘IT Crowd’ (Engelse Comedy, als je echt wilt weten wat het is, check youtube) gekeken. En net toen ik begonnen was een mail te typen, werd ik gebeld. We hadden een oproep. Iemand had onze hulp nodig. Prima, Bernard en ik gingen erop af, en we ontmoetten Charlie bij het begin van de West End. Hij legt uit waar we heen moeten en hij parkeert ondertussen de auto.

Wij gaan naar de bar en daar aangekomen worden we door een PR-medewerker al snel gewezen naar degene die onze hulp nodig heeft. Een meisje, die teveel gedronken heeft, en voorovergebogen in een stoel zit. Ze voelt zich misselijk. 24-7 biedt de mogelijkheid om mensen in die toestand naar hun hotel te brengen (vandaar de auto), en zo raakten we aan de praat. Maar wat we ook zeiden, ze wilde niet opstaan. Ze wilde gewoon in de stoel zitten, overgeven etc. Ze wilde wel naar het hotel, maar lopen wilde ze niet. En een rolstoel ook niet. Goed, dat werd dus heel wat gepraat, en na ik denk goed 20-30 minuten had ze toch de beslissing genomen dat ze wel de rolstoel wilde, en samen met haar vriendin hebben we ze bij hun hotel afgezet. Eind goed, al goed.

Bernard en ik werden in ons appartement afgezet, en we vertelden aan de rest wat we hadden gedaan. Prima. Daar word je hongerig van. En dus was het tijd voor toast. Ik keek er al naar uit, maar net toen ik jam op mijn toast wilde smeren, ging mijn telefoon. Another call. Oke. Daarvoor ben je on call night, maar goed, ik had heel graag mijn toast willen opeten. Toch nog snel even wat jam erop gesmeerd en onderweg maar opgegeten. Op naar Hush, een andere club hier in de West End.

Daar aangekomen wees een van de uitsmijters ons naar de persoon die hulp nodig had. Een jongen, 25 jaar. Hij had duidelijk teveel XTC genomen, en zijn vrienden konden hem maar moeilijk overeind houden. Het is lastig te omschrijven hoe dat eruit ziet als iemand teveel XTC heeft genomen, maar denk je in dat je zelf geen controle meer hebt over je lichaam, dat je niet meer kan staan en dat je met je mond scheve bekken trekt. Niet voor de fun, maar omdat je lichaam het niet aan kan. Goed, er waren heel wat mensen die zich er ook mee bemoeiden, en het was lastig om ertussen te komen. Uiteindelijk hielpen zijn vrienden en Bernard hem in de auto en brachten we hem naar het Medical Centre hier in San Antonio. Daar ging de medische staf hem onderzoeken, maar die kwamen al snel terug met de opmerking dat hij naar het ziekenhuis moest. Alleen hadden ze zijn volledige naam en geboortedatum nodig. En dat wisten de vrienden niet 1-2-3 op te noemen. Charlie besloot uiteindelijk één van de vrienden mee te nemen naar het hotel en daar zijn paspoort op te halen. De ambulance zou inmiddels ook gebeld worden om de jongen mee te nemen naar het ziekenhuis. En zo gebeurde het dat Bernard en ik samen met een vriend van de jongen in de wachtkamer van het medische centrum zaten te wachten. Een mooie gelegenheid om een gesprek aan te knopen. En zo kwamen we heel wat te weten over Paul* (niet zijn echte naam). Hij was redelijk dronken, maar nog wel helder genoeg om wat te vertellen en een gesprek aan te gaan. Hij was ook echt bezorgd om zijn vriend, wat je ook wel echt aan hem kon zien.

Toen Charlie en de andere vriend terug kwamen, met het paspoort, ging alles redelijk snel. De ambulance kwam en de twee vrienden gingen in een taxi naar het ziekenhuis. Maar niet nadat ze ons eerst meerdere malen hadden bedankt voor het werk wat we deden. Hugs & kisses (in mijn geval) hoorden daar ook bij. Hoe het verder afgelopen is met ze, weet ik niet. Maar ze waren in ieder geval in goede handen.

Dat is zomaar een verslag van een avond. En zoals deze zullen er meer volgen. Hopelijk geeft dit meer een beeld van hoe een nacht eruit ziet!

Liefs!